I ei stue nedpå Bærum
Var det en gong løstig lag
Døm spelte kort og tura
Døm banna og huserte grovt

Mea døm satt der
Med svarte natta utaføre
Vart det vedda om en kar
Tørte å gå tel kjerka i kveldinga

Det vakke rektig trygt
Å stikke huet innafor kjerka
For i gången stod en dauing
Døm kalte for Tørrhard

Han stod der som et minne
For han hadde gjort meneid
Avtruisk hadde’n vøri
Så’n kunne itte råtne i jorda

Døm erta karen opp
Så han gjekk rakt tel Tanom
Med beksvart skau
På alle kanter

Om ei stynn var’n framkømmin
Fekk krongla seg over kjerkegårdsmurn
Full som ei alke og stø som ei osp
Gjekk’n nedover kjerkegången

Da’n klyva framom dauingen
Kjente’n en som greip’n i oksla
Han Tørrhard høldt’n fast med jerngrep
Og døm utaføre hørte’n skreik som en gris

Det var nok en som vart
Edru ganske brått
Da mårran kom og’n Tørrhard slapp
Var mann’ mest kvit som snø