Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
'k Wil totaal verloren gaan

Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
'k Wil totaal verloren gaan

Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
Wil totaal verloren gaan

Dit is het lied
Dit is het lied
Van de Mustafa's, de Mustafa's
De Mustafa's, de Mustafa's
Ja, die met hun servela's

Ze staan overal boven
Ze doen toch goed alsof
Ze gaan gewoon hun gang
Vol klasse en vol trots
Ik heb het licht zien schijnen
Mijn hart ging op en neer
Ik was totaal vergeten
Maar nu weet ik het weer

De moraal, de moraal
De moraal, de moraal

Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
'k Wil totaal verloren gaan

Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
'k Wil totaal verloren gaan

Het leven is geen lolletje
Paraplu, paraplu, parasolletje
Dan sla ik op mijn droom
Ik sla, ik sla, mijn arme droom
Ik heb genoeg, genoeg gedacht
Ik heb me zelf genoeg veracht

Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
'k Wil totaal verloren gaan

Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
'k Wil totaal verloren gaan

Vroeger had ik zorgen
Nu verlang ik al naar morgen
De zorgless, een vrolijk man
Een die de grapjes niet laten kan
Ik heb genoeg, genoeg gedacht
Ik heb me zelf genoeg veracht

En daarom,
En ook uit dankbaarheid jegens de Mustafa's,
De Mustafa's
Zing ik nog een keer, nog een keer

Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
'k Wil totaal verloren gaan

Ik trek mij niks meer aan
Ik trek mij niks meer aan
'k Wil totaal verloren gaan