Zrodzony z tej ziemi niczym kamień
Przez deszcze obmyty i sercem twardy
Dla słów słabości i chorych mamień
Ucz się pogardy

Zrodzony z tej ziemi niczym dąb
Mocą stuleci wśród puszczy jedyny
Puść swych korzeni wiary zrąb
W wieków prastarych głębiny

Nim płomień na zawsze zgaśnie w źrenicach
Nie łzami ją zraszaj, lecz krwią i potem
Myślą uderzaj jak błyskawica
Nienawiść niech będzie grzmotem

Choć noc głęboka zalega nad Światem
I burze dziejów spraszają ciemności
SŁowiańskiej dumy blaask, płomiennym kwiatem
Krwawo zabłyśnie na drodze przyszłości

Jak w wichrze wzniesione pochodnie

Zrodzony z tej ziemi niczym orzeł
Co nad przepaścią swe skrzydła rozwija
Nich twoja żagiew wysoko gorze
Jak jego chwała nigdy nie mija...